Mama dinozaur. Blog

Jestem chyba dinozaurem? Nie mam przecież facebooka! Poważnie. Do tej pory nie był mi on potrzebny.

Turkuć podjadek

Ciągle zajęta pracą i domem, czasami dwoma pracami i jeszcze ogrodem nie bardzo miałam czas i ochotę. Oczywiście kiedyś korzystałam z NK, ale kiedy wszedł Facebook i to zarzuciłam. Może trochę zbyt bardzo zamknęłam się w swoim świecie. Jakoś nie bardzo obchodziły mnie nowe kiecki Miss fitness czy Miss kibicek, erotyczne pozy, wydęte usta. Zdjęcia z egipskich wycieczek nowobogackich turystów w sandałach i białych skarpetach. Upraszczam, bo oczywiście, można stworzyć też ciekawy, wartościowy profil. Nie wiem czy umiem, no i czy chcę. Do tej pory moim światem były prawdziwe książki, jeśli chciałam gdzieś uciec, to właśnie tam. Tam się chowam. Wybieram treści, kieruję rozwojem, mam wpływ. To co myślę i czuję jest prawdziwe, ale tylko moje. No i fakt mało z kim mam o tym pogadać. Dlatego tematy płyną we mnie jak rzeka, tylko je wybrać i przelać. Dlatego ten blog. Pomyślałam, że skoro nie było za późno urodzić dziecko w tym wieku, to chyba tym bardziej nie jest za późno pisać bloga, a o pisaniu zawsze skrycie marzyłam. Ale były to może „ za krótkie marzenia, znaczące tyle co nic.” Nigdy nie umiałam się przebić. Moja mama mówiła na mnie Kacha – nieracha. „Ty jak ojciec, wszystkich przepuścisz” I faktycznie, kiedy czekałyśmy na wypchany autobus linii 146 na Saskiej Kępie mama wsiadała, ja czekałam na 123. Po co się pchać?Obie dotarłyśmy do Stadionu Dziesięciolecia (wtedy). Raz była sytuacja, że jednak wsiadłam, drzwi mnie dopchały, opierałam się na szybie. Wszyscy ściśnięci jak sardynki. No nie…! wyfryzowana blondynka z wysokim kokiem, dama, puściła bąka! Ja – nieumalowana, oczy zaspane, po studenckiej imprezie… Kogo oskarżyli spojrzeniem i obdarzyli niechęcią? No, mnie. A ja? Dostałam wypieków, jakbym winę przyjęła na siebie. Skąd wiem, że blondynka puściła tego smrodliwego bąka? Była to moja mama – barbi. Myślę, że nie zrobiła tego z premedytacją, ale takiej wszystko uchodzi. Może kiedyś szerzej, z uśmiechem…

Hmm, no i piszę tego bloga od tygodnia. Tematów cały zapas, ale technika mnie dogniata. Wątpię, czy ma to sens. Nie wiem, co zrobić, by potencjalny „ktoś” widział mojego bloga. Nie umiem sobie poradzić, aranżacja strony ( póki co, na tyle ile umiem) to i tak wyboista droga. Nie mam kogo podpytać, zostaje sieć. W końcu stwierdzam, że będę najpierw pisać, a później z resztą sobie poradzę albo nie. Nachodzą wątpliwości – to po co, siedzisz wieczorami zamiast się wyspać, przecież jestem ciągle na placu boju sama, z dziećmi i domem. Nie mam na podorędziu mamy, czy teściowej do pomocy. Mąż pracuje, jest rolnikiem wraca, aż się ściemni. Dlaczego więc? Lubię pisać. Chciałam sprawdzić tylko, czy ktoś by to czytał. Nienachalnie, jak zwykle, ale chociaż dowiedzieć się.

Prawie nie oglądam telewizji, ale była to telewizja śniadaniowa. Zaproszono kobietkę, która wygrała w tym roku milion w Milionerach, we wspaniałym stylu zresztą. Zapytano, jak to zrobiła. Powiedziała, że tylko zapamiętywała niepotrzebne rzeczy, tak miała całe życie. Znajomi i rodzina podśmiechiwali się z jej zgłoszenia. To mnie w pewien pokrętny sposób zainspirowało. Właściwie to nie mam specjalnych zdolności, tylko kocham książki i piszę od dzieciaka prawie do teraz ( bo rzadko) jakieś tam dzienniki , jak to nazwałam kiedyś. W sumie nie wiadomo po co? Tak jak ona, nie wiadomo po co zapamiętywała nazwy robali i chwastów – turkuć podjadek czy bodziszek cuchnący, po co to komu? No może mój mąż zna takie osobliwe pojęcia. Zabiera ze sobą do toalety czasami właśnie Atlas chwastów( uwierzcie, jest taki, atlas robali też – a tutaj jest ubaw!).

Bodziszk cuchnący

Jestem niedzisiejsza? Nie piszę bloga po maturze? Tracę już kolagen? Spróbuję. Pogadamy później.