Pokojowej Nagrody Nobla nie dostaniemy ani ja, ani Zajęty Tata. Jednak jest coś, co pomaga w małżeńskich manewrach. Jest to dialog małżeński…

Polega on na tym, że jedna osoba zamyka papę, druga słucha bez komentarzy i odwrotnie. Po wymianie, następuje puenta i reguła, co mamy zrobić, żeby było lepiej. Co miesiąc, jest taki dialog przy świecach i nawet bez powodu. Bywa, że są to fajne randki. Bywa i tak, że jest naprawdę zupełnie przyzwoicie w podsumowaniu. No, ale jak przyjdzie Tsunami, to wiadomo…

Oczywiście byłoby miło, jak podpowiadają poradniki spędzić tylko we dwoje jeden dzień w miesiącu i tydzień w roku. Tyle, że jak to wykonać i gdzie? Moje omyłkowe „travel” w domenie już tak sobie chyba prześmiewczo zostanie. Jesteśmy uziemieni, w przenośni, a może bardziej dosłownie, bo u rolników to kalendarz natury dyktuje pracę. Ponad to dziadków do pomocy brak. Zostaje w pogotowiu niania. Udało nam się wyskoczyć do kina w chwilowym „rozmrożeniu”. Każde tego typu wyjście to oddech. Wiadomo, że sytuacja jest teraz dla wszystkich trudna. Tyle, że u nas to, aż tak wiele się nie zmieniło. Obiecywaliśmy sobie wyskoczyć to tu, to tam na weekend. Przeważenie jest to wrzesień, październik, a tak albo praca albo pogody brak. Przemęczenie. I latka lecą, a spontanu brak. Kiedy już szykowaliśmy się na pierwsze dłuższe niż 4 dni wspólne wakacje latem, zamiast Włoch skończyło się na czeskiej wyprawie rowerowej. Cieszę się i z tego, niemniej większość ludzi regularnie wyjeżdża na dłuższe wakacje, planuje weekendy i to jest prawdziwa odskocznia. Pojedyncze niedziele z dziećmi poza domem są, kiedy gwiazdy nam sprzyjają. Może nawet lepiej jest mieszkać w bloku i być zawsze na wylocie, bez uwiązania. Doceniam ciszę i przyrodę na co dzień, ale gdyby tak oderwać się od ziemi trochę…

Hurra, udało się! Nie dałam się złamać, a powodów było wiele, jakby na złość?

Już w pierwszym tygodniu pęknięta rura grzewcza. Dalej poważna naprawa auta. Zniszczona bluzka to oczywiście szczegół. Idźmy dalej – zgubiony ulubiony złoty kolczyk. Tu już nie za bardzo, prawda? Ciężki rotawirus u całej trójki, nocne wymioty małej. No i to oczywiście nie wszystko, w Wielki Czwartek siada nowa pralka. Nie dziwne to wszystko? Nawet pralka mnie nie pokonała, choć nie powiem przygnębiła.. Jak nie z tej strony, no to może znowu samochód? Żywica spadła na lakier, dwie smugi. No nie pamiętam takiej listy hitów, od dość dawna. I czy nie były to pokusy, by jednak wypić słusznego drinka?

Łatwo nie było. Z moim mało zdyscyplinowanym charakterem w kwestii wyrzeczeń to spore osiągnięcie.

Lodówka pełna. Pojawiły się nawet trzy eksperymenty. Fakt, nie wychodziłam dziś z kuchni. Powstały jednak i cztery ciasta i trzy sałatki i żurek i krokiety, żeberka z kapustą. Jak już tak stałam przy tej kuchni, no byłoby dziwne nie zrobić dzieciakom pizzy. A na koniec hit na świąteczne śniadanie – tort wątróbkowy. Sama jestem ciekawa jak wyszedł.

Co roku mówię, że gdzieś wyjedziemy na te święta.. Za rok na Filipiny chyba🤣

Życzę Wam Kochani z okazji Świąt Wielkanocnych dużo zdrówka, radości oraz Błogosławieństw płynących ze Zmartwychwstania Pańskiego. 🌷🌷🌷

           Poczucie szczęścia daje mi spokój, cisza, wolność. Widzę wtedy błękit i zieleń. Czytaj dalej „Jakie barwy mają moje emocje?” →

            1/5 Polaków nie wierzy w covida. Ciekawostka, mówimy „ wierzyć” bądź – nie, przeważnie w aspekcie wiary. Tutaj pojawia się nowy wymiar. Covid – czy w niego wierzymy? Brzmi jak poważna duchowa kwestia. Wydaje mi się, że to nie sprawa wiary, ale przekonań, czy też po prostu nonszalancji zwyczajnie. Czytaj dalej „Przekonania” →

     Jestem w pociągu, w drodze na ostatnie  pożegnanie z babcią. Rok 2019. Wszyscy przemijamy. Nadszedł czas by mogła odejść. Niektórym  śmierć „zbyt łatwo przychodzi”, zaś ludziom starym, schorowanym nierzadko trudno umrzeć.

     Wyobrażam sobie, że na to czekała. Pewnie już od momentu udaru. Ponad 3 lata. Niestety byłam u niej ledwie trzy razy. Odległość Zielona Góra – Warszawa, później ciąża i maleństwo… Jednego razu wsiadłam w pociąg w dniu  jej imienin – 4 grudnia, Barbary. Wróciłam jeszcze tego samego dnia. Nie lubię rozmawiać przez telefon, z resztą  o czym? O  co mogłabym zapytać? Na którym kanale jest mniej reklam? Jak się czuje przykuta do łóżka? Kolejny raz – były to Święta Bożego Narodzenia. Przyjechaliśmy cała naszą rodziną i przyszyliśmy odświętnie ubrani  do babci z Wigilią. Widząc nas zakręciła się jej łza, pewnie przez to, że ja nie potrafiłam pohamować emocji i miałam szklane oczy, widząc drobną osóbkę,  skurczoną jak orzeszek, w niczym nie przypominającą już siebie.

       Zanim zapadła na chorobę, też odwiedziłam ją spontanicznie, wpadłam sama. Próbowałam wypchnąć ją do dentysty. Wtedy jeszcze rodzina nie była skłócona. Wcześniej odwiedziliśmy babcię z chłopcami, byli jeszcze dość mali.  Rok 2015. Nie wspominam tego wyjazdu  jakoś bardzo miło, gdyż babcia bardzo krytykowała chłopców, że są płaczliwi i jęczą. Było w tym trochę prawdy, ale też takie są dzieci.

        Babcia była najczęściej niezadowolona, a może miała depresję ? Choć u ludzi starszej daty brzmi to  obco. Jeszcze kiedy mieszkałam u niej albo dojeżdżałam na zajęcia, czasami zastałam ją trochę inną, miała duże poczucie humoru, znała dużo frazeologizmów, rozwiązywała krzyżówki, była inteligentna.

        Pamiętam jej śmiech i kapcie. Pamiętam jej stopy z halukasami, nalane nogi, fioletowy płaszcz na co dzień i czerwony od święta. Ładny kolor jej naturalnych, siwych włosów. Kręciła je na wałki przed wyjściem. Malowała usta pomadką w jaskrawym czerwonym  kolorze, chyba koralowym, ale muszę to sprawdzić. Brwi czesała czarną szczoteczką. Miała niewielką  kosmetyczkę w biało- czarne cętki ze złotą obwódką na zamek. Były tam zawsze małe nożyczki i pinceta. Kiedy obierała ziemniaki jej łokcie opierały się o kolana , a wiadro stało między łydkami. Pamiętam też czasy, jak sobie „popalałyśmy”. Jak babcia  w lufciku, to ja na balkonie. Przez to, że jej tez nie wolno było palić, nic nie mówiła.

      Myślę, że swoje uczucia przekazywała nam w swojej kuchni. Lepiła doskonałe pierogi z mięsem. Kapusta z grzybami, żurek , boczek wędzony. To były smaki jej serca. Nie umiała okazywać czułości, mówić ciepłych słów, czy ściskać. Po prostu z miłością gotowała.

       „Miłość nie dopuszcza się bezwstydu, współweseli się z prawdą…” Na ołtarzu przysięgamy sobie, na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. Życie weryfikuje tę przysięgę coraz częściej.

           Okazuje się, że nie tylko wśród ludzi młodych, co oczywiście ich nie usprawiedliwia. Tyle tylko, że to już nikogo nie dziwi. Przyzwolenie społeczne jest na tyle duże, że każdy z nas może żyć z kim chce i jak chce, czyli bardzo często tak – by jego strefa komfortu nie została naruszona. Dlaczego statystyki rozwodów tak drastycznie wzrosły? Czy aby nie bierze się to z dobrobytu właśnie?

        To, co można by naprawić teraz się wyrzuca albo wyrzuca się, gdyż jest tak nietrwałe, źle zbudowane, że nie da się z tym nic zrobić. Może ta miłość, miała kolorowe opakowanie, błyszczała, nęciła, a nie miała dobrej, solidnej konstrukcji? Nie jest łatwo zbudować, coś co przetrwa dziesiątki lat, dlaczego? Odpowiedź jest prosta – wymaga bardzo dużo pracy i wysiłku, później jak stalowe mosty – konserwacji. Roślina bez nawozu i specjalnej pielęgnacji także obumiera, te delikatniejsze nawet bardzo szybko. Pośpiech, pieniądz – sami możemy zgotować sobie ten los.

          Kiedy już nieco więdniesz, a nie zbudowałeś w swoim życiu prawdziwych wartości, stajesz się pusty niczym „cymbał brzmiący”. Budujesz z kimś dom, ale wszystko zagarniasz dla siebie, pieniądze czas, zaś reszta jest na aby – aby albo byle jak – rodzina, wnuki, święta. I tak latami, bo to męczące. Lepiej się zabrać z tych świąt, z tego życia, uciec w pracę, tam przynajmniej efekty są mierzalne – kasa, w święta podwójna. Nie budujesz więzi.

          To nie może się dobrze skończyć… Teraz strona druga, zapychasz dziurę czym się da – po pierwsze pracą, po drugie zwierzętami, bo te przynajmniej nie mówią. Gdyż z ludźmi jest różnie, jeśli nie mogą już słuchać, jak jesteś wspaniały, cicho odchodzą, bo nie można wyprowadzać cię z błędu. A kiedy ta twoja druga połowa, która nigdy z błędu cię nie wyprowadzała, nie jest już tak przekonująca, bo cóż zachorowała, niedomaga – trzeba pozbyć się kłopotu, a będzie przecież jeszcze gorzej…W zdrowiu i w chorobie, na dobre i na złe….

      Jesteś wielkoduszny, kupujesz przecież mieszkanie i razem z nią wynosisz worki z waszego wspólnie budowanego domu. Teraz ktoś inny będzie w nim gotował makaron i piekł ciasto. „Miłość na zawsze, najdłuższa, co miała przetrwać lat tyle, śmierć burze, z fijołkiem w kubeczku, świnia, przyszła na chwilę”. Jan Twardowski, Na chwilę

Nie ukrywam, chciałam mieć dom z poddaszem i oknami dachowymi. Teraz wiem, że dom jednopoziomowy przy małym dziecku jest znacznie wygodniejszy. Ostatnio myślałam nad tym, że okna dachowe, to była jednak niepotrzebna fanaberia…

Czytaj dalej „Noc spadających gwiazd” →